MAHMUT

Bu gecenin belki de en yazik tarafi idi Mahmut’u kaybetmek. Huzunlerimin, acilarimin herseyimin kedisini. Yanimda birisi uyurken, ki bu birileri cok uyudu, o geceyi paylasirdi benimle. Patilerini gomerek gogus kafesime… once birisi sonra digeri . Sonra da o cusseli vucudunu birakirdi uzerime, kafasini da gogsumden boynuma dogru. Sonra o pozisyondan rahatsiz olur yeniden baska bir sekilde kivrilirdi uzerime. Sonra kalkardi uzerimden, mesafeli bir ask yasardik. Onun eli ve benim elim birlesirdi sadece. Elimi patisini tirnaklarina dogru olan kismina yanastirirdim, o da bir sikar bir birakirdi tirnaklarini, yanilmiyorsam bunu yapan tek kedi oydu dunya uzerinde.

Mahmut dedim ya, bir atlas gibiydi vucudu, siyahlarin kivrimlari, beyazlarla birlesme noktalari, patilerinin dolgunlugu, Trotski sakali, kocaman gozleri, kafasiyla parlattigi ayakkabilar, agziyla tuttugu kuslar ve bize yaranamamasi. Kafasina pat diye vururduk eve kus getirdigi zaman. Anlamazdi, aptaldi, dunya aptaliydi, dunya tatlisiydi. Sicakti ve burnu islakti. Cok insan bir kediydi. Annesi oldugunde gunlerce miyavladi ortalikta, onu aradi, bulamadi. Anlayacagim o da bizden birisiydi iste.

Dogdu; killandi, yasadi, kostu, oynadi, ve onu cok sevdim. Ve de daima sevecegim.