Asil Ruhlu Köpek Bobo'nun 3. Ölüm Yıldönümü Anısına

Bobo Kendisini Fazla Önemsememişti ve Gözyaşından Belliydi Bu:





BOBO küçük ve asil bir ruhtu



Hayatın sorumluluğunu fazlasıyla almış



Bazı şeylere hakkı olduğunu, bazı şeylere hakkı olmadığını düşünebilecek kadar olgun



Bir o kadar da çocuk ve hata yapmayı özleyen bir çocuk gibi.



Şantiye çalışanları takmıştı ona BOBO adını.



Tuttukları takıma referans verir gibi.



Gel BOBO git BOBO



Şantiyeciler ondan sıkıldı



Daha doğrusu BOBO gerçek bir sevgi buldu



Tüylü burnu, bol kirpikli gözleri o sevgiye yapıştı.



O sevgiyle büyüyen diğer tüylü burunlara alıştı



Ama BOBO'nun sınırlarını bilmesi gerekiyordu



Şımarık olamayacak kadar dikkatli olması gerekiyordu



Çocuk gibi şımarırken bile dur deyince durması gerekiyordu



Hastalığında bile sorun çıkarmadan sessizce ve sedasızca susması gerekiyordu



Havlamasında bile acıyla karışık bazı korkuları ses tonuna yansıtmaması gerekiyordu



Olgunca yaşayıp



Çabucak ve olgunca ölmesi gerekiyordu



Saçmalık yapacak vakit bulamadan



Çekip gitmesi gerekiyordu



Sakince, sessizce, olgunca



Küçük prens gibi



Sevgiyi tam tattığı yerde yok olması gerekiyordu



Sessizce ve yürek deşerek...



posted by sinanevcan at 1:55 AM



1 Comments:

Anonymous said...

"Bobo küçük ve asil bir ruhtu"



Hikayeleştirmenin melodisinden gelen bu akış, soğuk bir hava estiriyor acıyı,hissi aşağılamıyor. Ne kadar da sıradan bir durummuşcasına geçiyor hikayesi.



"Şımarık olamayacak kadar dikkatli olması gerekiyordu"



"Sevgiyi tam tattığı yerde yok olması gerekiyordu"



2:37 AM

Post a Comment



<< Home